جیجی بوفون به تازگی به دوران فوتبال بی‌نظیرش پایان داده است. اما آیا این اسطوره ایتالیایی به عنوان بزرگترین دروازه‌بان تاریخ در خاطره‌ها خواهد ماند؟
در نهایت، سوپرمن بالاخره شنل خود را آویزان کرد. بعد از ظهر چهارشنبه، جانلوئیجی بوفون بازنشستگی خود را اعلام کرد و به یک دوره باورنکردنی ۲۳ ساله از فوتبال پایان داد. همه طرفداران فوتبال به او ادای احترام خواهند کرد و برخی از صاحب‌نظران فوتبال، این اسطوره ایتالیا را به عنوان بهترین دروازه بان تمام دوران معرفی می‌کنند.
اما آیا بوفون واقعا بهترین گلر است که تا به حال دیده‌ایم؟ آیا او واقعا بالاتر از هموطن افسانه ای خود، دینو زوف، است؟ یا از ایکر کاسیاس که تمام عنواین ممکن در سطح بین المللی و باشگاهی را به دست آورده نیز بالاتر است؟ لو یاشین چطور؟ دروازه‌بانی که استانداردهایی را تعیین کرد که همه دروازه‌بانان از آن زمان برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند.
با ادامه این مطلب از برد نیوز همراه باشید تا نگاهی به ۱۰ دروازه‌بان برتر تاریخ بیندازیم.
۱۰- پیتر شیلتون
وقتی صحبت از بازی تا سن بالا به میان می‌آید، هیچ دروازه‌بان برتری نمی‌تواند با پیتر شیلتون که کمی بیش از سه دهه را در میان تیرک‌ها سپری کرده، مقایسه شود. در واقع او، علیرغم ۴۰ سالگی، همچنان دروازه بان اول انگلیس در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا بود.
این روزها، او احتمالاً بیشتر به خاطر گل خوردن از مارادونا با حرکتی که به “دست خدا” معروف است به یاد آورده شود، اما این نباید این واقعیت را تحت الشعاع قرار دهد که در اوج دوران فوتبالش، شیلتون یک توپ گیر واقعا استثنایی بود. او آخرین نفر خط دفاعی در تیم ناتینگهام فارست بود که در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ به صورت متوالی قهرمان جام قهرمانان اروپا شد.
شیلتون در طول دهه ۱۹۸۰ در اوج فوتبال خود باقی ماند و تنها در سال ۱۹۹۷، حدود ۳۱ سال پس از ورودش به تیم لسترسیتی، تصمیم به آویزان کردن دستکش‌هایش کرد.
۹- ادوین ون در سار
ادوین ون در سار با وجود قدش (۱/۸۷ متر)، یکی از اولین دروازه بانان نسل جدید بود که پا به توپ بود و کنترل توپ خوبی داشت. در واقع، مانوئل نویر بعدا اعتراف کرد که از شروع مجدد‌ها و پرتاپ دست‌های این دروازه‌بان هلندی الهام گرفته است.
فن در سار بخشی از تیم فوق العاده آژاکس بود که در سال ۱۹۹۵ قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد و حتی با وجود اینکه انتقال او به یوونتوس نتیجه خوبی نداشت، او فوتبال حرفه‌ای خود را در فولام احیا کرد و سپس به منچستریونایتد رفت و طعم قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۸ با شیاطین سرخ نیز تجربه کرد.
در واقع، این فان در سار بود که با مهار پنالتی نیکولاس آنلکا در ضربات پایانی، پس از چند مهار مهم در بازی باز که به شایستگی او را به عنوان بهترین بازیکن مسابقه رساند، فینال را به نفع شیاطین سرخ رقم زد.
ملی پوش سابق هلند در سال ۲۰۱۱ در سن ۴۰ سالگی به مسن ترین بازیکن دارای قهرمانی لیگ برتر تبدیل شد.
۸- ایکر کاسیاس
ایکر کاسیاس یک استعداد شگفت‌انگیز با واکنش‌های فوق‌العاده که زمانی مانوئل آلمونیا آن را به گربه‌ها تشبیه می‌کرد، تنها در سن ۱۸ سالگی وارد ترکیب اصلی رئال مادرید شد و او هنوز تنها ۱۹ سال داشت که به لوس بلانکوس کمک کرد تا قهرمان لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۰ بشود.
این بازیکن اسپانیایی برای بیش از یک دهه به بازیکن ثابت باشگاه و کشورش تبدیل شد و کاپیتان قویترین تیم ملی شد که فوتبال تا به حال به خود دیده است، که به او کمک کرد جایزه بهترین دروازه‌بان جهان را برای پنج سال متوالی بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ دریافت کند.
کاسیاس، در رسیدن لاروخا را به دو قهرمانی در اروپا و یک جام جهانی تاثیر مهمی داشت و تا زمانی که در سال ۲۰۱۵ مادرید را به مقصد پورتو ترک کرد، دو قهرمانی دیگر در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. ایکر کاسیاس با آمار منحصر به فرد و عناوین قهرمانی متعددی که به دست آورده قطعا یکی از بهترین دروازه‌بان‌های برتر تاریخ فوتبال است.
همانطور که بوفون در مورد رقیب بزرگ خود گفت: “راستش را بخواهید، من مجبور نیستم از کلمات زیادی استفاده کنم تا بگویم او چقدر خوب است، همه شاهد بازی‌های او هستیم.”
۷- پیتر اشمایکل
پیتر اشمایکل، دروازه‌بانی با جثه، قدرت و چابکی باورنکردنی، یک کابوس برای مهاجمان (که تلاش می‌کردند راهی برای عبور از غول دانمارکی و “پرش‌های ستاره‌ای” او پیدا کنند) و الهام‌بخش همه دروازه‌بان‌های جوان بود. در واقع، کاسیاس از اشمایکل به عنوان الگوی خود یاد می‌کند.
اسطوره منچستریونایتد همچنین به خاطر پرتاب‌های بلند و دقیقش که از آنها برای راه‌اندازی ضدحملاتی که تهدیدی جدی حساب می‌شد استفاده می‌کرد و همچنین به مهارت فرماندهی محوطه جریمه‌اش شهرت داشت. اشمایکل هرگز از داد زدن سر مدافعانش که در جای خود نبودند، ابایی نداشت!
چه او را دوست داشته باشید و چه از او متنفر باشید، (روی کین فکر می کرد هم تیمی سابقش در یونایتد به دنبال “جلب توجه” است)، اشمایکل یک برنده خالص بود. او در طول دوران حضورش در اولدترافورد ۱۵ جام را به دست آورد، اما بزرگترین دستاورد او کمک به دانمارک بود که در سال ۱۹۹۲ با قهرمانی در مسابقات قهرمانی اروپا در سوئد، دنیای فوتبال را شگفت‌زده کرد.
۶- گوردون بنکس
گوردون بنکس، مردی که مسلماً مشهورترین سیو تاریخ فوتبال را بر عهده داشت، دروازه بانی با چابکی و چالاکی باورنکردنی بود.
او یکی از به یادماندنی‌ترین سیوهای تاریخ را به نام خود کرد. در واقع این سیو او انگلیس را در بازی نگهداشت و باعث شد به قهرمانی جام جهانی ۱۹۷۰ برسد. در جریان مسابقه حماسی بین انگلیس و برزیل در مکزیک در سال ۱۹۷۰ اشمایکل ضربه سر رو به پایین و بسیار خطرناک از پله را دفع کرد، و روی ریباند هم توانست با مهار مجدد توپ پله، امید‌های قهرمانی را برای سه شیرها حفظ کند.
پله که حتی شروع به جشن گرفتن پس از گل کرده بود، بعداً اعتراف کرد: “من نمی‌توانستم چیزی را که دیده بودم باور کنم.”
بنکس شش بار متوالی بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۱ قبل از اینکه دوران فوتبال او به‌شدت به دلیل از دست دادن بینایی چشم راستش در پی یک تصادف رانندگی کوتاه شود، به عنوان بهترین دروازه‌بان سال فیفا انتخاب شد.
۵- سپ مایر
سپ مایر شماره ۱ بی چون و چرای بایرن مونیخ و آلمان غربی در طول موفقیت آمیزترین دوره های هر کدام از این دو تیم بود.
این دروازه‌بان باواریایی با کشورش قهرمان اروپا ۱۹۷۲ و جام جهانی ۱۹۷۴ با شد و همچنین سه جام متوالی قهرمانان اروپا را با تیم باشگاهی‌خود بین سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۶ بالای سر برد.
مایر فقط یک برنده بزرگ نبود، او همچنین یک بازیکن با شخصیت واقعی بود، شخصیتی خارق‌العاده که هم تیمی‌هایش به خاطر اشتیاق و حس شوخ طبعی‌اش به او احترام می‌گذاشتند و او را دوست داشتند.
۴- مانوئل نویر
در حالی که مانوئل نویر ممکن است نقش “سوئیپر کیپر” را اختراع نکرده باشد، او مسلماً بهترین دروازه‌بان از این نوع بود.
نویر با عملکردهای فوق‌العاده‌اش هم برای بایرن مونیخ و هم برای آلمان، کل درک شوت گیری را با عمل به عنوان یک بازیکن اضافی در دفاع و پخش کننده اصلی توپ در نیمه خودی، کاملاً تغییر داد.
در حالی که یک زمان در بین افتخارات انفرادی از دروازه بان ها صحبت نمی شد، نویر به دلیل الهام بخشیدن به نسل جدیدی از دروازه بانان به طور گسترده مورد تحسین قرار گرفت. نویر با سوم شدن در رای گیری برای بهترین بازیکن سال پس از جام جهانی ۲۰۱۴ نشان داد که واقعا شایسته لقب یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال است.
۳- دینو زوف
دینو زوف، پیرترین بازیکنی است که تا به حال قهرمان جام جهانی شده. زمانی که او کاپیتان ایتالیا در تورنمنت ۱۹۸۲ اسپانیا شد، ۴۰ سال داشت، که هم نشان از حرفه‌ای بودن و هم جاگیری عالی او دارد.
این نقطه اوج دوران پر شور فوتبال او بود، که در آن اسطوره ایتالیایی قهرمانی اروپا را نیز در سال ۱۹۶۸ در زمین خانگی خود و همچنین ۶ عنوان قهرمانی سری آ با یوونتوس را بالای سر برد.
زوف یک شخصیت ساکت و بی ادعا و الگویی برای همه بود. او رهبری مدافعانش را به خوبی در دست داشت و به توجه به جزئیات و خونسردی تحت فشار مشهور بود.
انزو بئرزوت، سرمربی سابق ایتالیا، گفت: “او دروازه‌بانی خونسرد و منطقی بود که می‌توانست در سخت‌ترین و هیجان‌انگیزترین لحظات آرام بماند. اما او همیشه به خاطر فروتنی و احترام به حریفان خود را کنار می‌کشید.”
۲- لو یاشین
لو یاشین تنها دروازه بانی که تا به حال برنده توپ طلا شده است، پیشگام واقعی در پست خود بود. در زمانی که انتظار می‌رفت دروازه‌بان‌ها رو خط دروازه خود بمانند، این گلر روس به خاطر شجاعتش در خروج از دروازه‌اش برای دفع سانترها و روبرویی تک با تک با مهاجمان مشهور شد.
یاشین، که توسط فدارسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال به عنوان دروازه بان قرن بیستم انتخاب شد، به دلیل حرکات جذابی که داشت، تماشاگران را با سیوهای تماشایی و آکروباتیک خود شگفت زده می‌کرد. او همچنین به دلیل پوشیدن شلوار با نوار تمام مشکی نمادین خود، به “عنکبوت سیاه” بین هواداران مشهور شد.
یاشین که با حرکاتی مانند مشت کردن سانترها و پرتاب‌های کوتاه در پست خود انقلابی بود، به الگویی تبدیل شد که تمام دروازه‌بانان دیگر بر اساس آن قضاوت می‌شدند. شایسته است که از سال ۱۹۹۴، جایزه لو یاشین به بهترین دروازه‌بان هر جام جهانی اهدا می‌شود.
بنکس بعداً اعتراف کرد: “همه کاری که او انجام می‌داد عالی بود. او الگوی دروازه‌بانی برای ۱۰ تا ۱۵ سال آینده بود. حتی با وجود اینکه در آن زمان در بالاترین سطح بازی می‌کردم، همچنان از او یاد می‌گرفتم.”
۱- جانلوئیجی بوفون
جیانلوئیجی بوفون از اولین بازی معروفش در سری آ مقابل آث میلان در نوجوانی تا کمک به یوونتوس برای کسب هشتمین اسکودتی متوالیِ تاریخی، به سطحی از برتری پایدار دست یافت که به سادگی بی رقیب است. همانطور که رقیب بزرگ او کاسیاس گفت: “نمی توان در بازی او نقطه ضعفی پیدا کرد.”
بوفون علاوه بر اینکه به خاطر نقشی که در قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ ایفا کرد (زمانی که تنها گلی که در کل جام خورد یک گا به خودی بود) به نماد ملی تبدیل شده، به دلیل ماندن در این باشگاه علیرغم سقوط آنها به سری ب، اسطوره‌ای در یووه است. او اسطوره پارما نیز محسوب می‌شود و ۲ سال پایانی فوتبال به یادماندنی اش را در باشگاه سپری کرد.
یکی از عنوان‌های مهمی که در رزومه او وجود ندارد، قهرمانی لیگ قهرمانان است، اما نبود آن چیزی از جایگاه او در ورزش فوتبال کم نمی‌کند. در واقع، او یکی از معدود چهره‌های فوتبالی است که تمام جهان به او احترام می‌گذارند.
