درون بحران یوونتوس

مجموعه‌ای از رسوایی‌های مالی جذاب‌ترین باشگاه ایتالیا را تکان داده است. اما آیا مشکل در یوونتوس نشانه فساد عمیق‌تر در فوتبال جهان است؟

در 20 ژانویه امسال، اتحادیه فوتبال ایتالیا با گرفتن 15 امتیاز از سرشناس‌ترین باشگاه خود، یوونتوس، در میانه فصل، هواداران را در سراسر جهان شوکه کرد. یوونتوس (Juventus) به طور ناگهانی هفت پله در جدول سری آ سقوط کرد.این باشگاه متهم به افزایش دروغین ارزش بازیکنان در نقل و انتقالات و در یک پرونده جداگانه، دروغگویی به سهامداران شد. اتحادیه فوتبال ایتالیا (FIGC) یوونتوس را به “نقض مکرر اصل حقیقت” متهم کرد.

یوونتوس در کشوری که به منطقه‌گرایی معروف است، یک تیم ملی منحصربه‌فرد است. این تیم که در شهر شمالی تورین مستقر است، حدود 8 میلیون هوادار دارد که بسیار بیشتر از نزدیکترین رقبای خود میلان و اینتر است. اما در پی رسوایی‌های مکرر، این باشگاه به نمادی برای سقوط فوتبال ایتالیا نیز تبدیل شده است.

در مرکز بحران فعلی باشگاه، یک سری نقل و انتقالات مشکوک بود. در سال 2021، نهاد نظارتی که بر فوتبال ایتالیا نظارت می‌کند، نگرانی‌هایی را با اتحادیه فوتبال ایتالیا (FIGC) در مورد انتقال 62 بازیکن بین باشگاه‌های ایتالیا و خارج از کشور مطرح کرده بود. 42 مورد از آن‌ها مربوط به یوونتوس بود. این باشگاه متهم است که به سیستمی متکی است که به موجب آن دو باشگاه بازیکنان را دقیقاً به همان مبلغ مبادله می‌کردند و به شکلی جادویی ترازنامه خود را بدون خرج کردن یا واریز پول بهبود می‌دادند. گفته می‌شود که ارزش بازیکنان معامله شده توسط هر دو طرف معامله افزایش یافته است تا سود حاصل از فروش یک دارایی را نشان دهد.

کسر امتیاز، که یوونتوس بلافاصله آن را زیر سوال برد، تنها آخرین بحرانی بود که باشگاه را تحت تاثیر قرار داد. دو ماه قبل از آن، کل هیئت مدیره، از جمله رئیس، آندره‌آ آنیلی (Andrea Agnelli)، و بازیکن سابق پاول ندود (Pavel Nedvěd)، استعفا داده بودند زیرا اتهامات کیفری در حال بررسی بود. در حال حاضر دو پرونده مربوط به یوونتوس در حال انجام است: یکی تحت نظارت دادگاه ورزشی در مورد سود سرمایه، دیگری یک پرونده کیفری که در آن یوونتوس به حسابداری نادرست، دستکاری بازار، ممانعت از بازرسان و صورت‌های مالی متقلبانه متهم شده است.

در همین حال، چالش گسترده‌تری در راه است. در سال 2022، درآمد یوونتوس 8 درصد کاهش یافت در حالی که هزینه‌های عملیاتی آن 7.6 درصد افزایش یافت. در پنج سال گذشته، باشگاه از سهامداران درخواست تزریق نقدی 700 میلیون یورویی (619 میلیون پوند) برای پوشش ضررهای 612.9 میلیون یورویی کرده است. جووانی کوبولی جیگلی (Giovanni Cobolli Gigli) – رئیس یوونتوس بین سال‌های 2006 و 2009 – به من گفت: «انگار یک منجلاب وجود دارد». « این تعقیب مستمر درآمدها وجود داشته است، در حالی که کاری که آن‌ها باید انجام می‌دادند محدود کردن هزینه‌های نامتناسب و بی‌منطق بود.»

رسوایی سود سرمایه‌ای (plusvalenze) تنها یوونتوس را درگیر نکرد. انتقال 70 میلیون یورویی ویکتور اوسیمن (Victor Osimhen)، ستاره این فصل سری آ از لیل به ناپولی نیز با بحث‌هایی همراه است: چهار بازیکن کوچک ناپولی که با اوسیمن معاوضه شده‌اند، ادعا می‌شود که به میزان 19.8 میلیون یورو بیش از حد ارزش‌گذاری شده‌اند تا هزینه جبران شود. با این حال، در حالی که یوونتوس تنها باشگاهی نبود که بازیکنان را مانند مهره‌های شطرنج صرفاً برای اهداف حسابداری جابه‌جا می‌کرد، این اتهامات، در صورت اثبات، نشان می‌داد که باشگاه این عمل را به سطوح جدیدی رسانده است. یکی از مدیران یوونتوس که توسط بازرسان در حال بررسی وضعیت مالی تیره باشگاه گزارش شده است، گفت: «احساس می‌کنم دارم روحم را می‌فروشم.»

در دهه‌های 1980 و 1990، سری آ ثروتمندترین و جذاب‌ترین لیگ جهان بود، جایی که بازیکنان بالاترین دستمزد را دریافت می‌کردند و هواداران از بهترین فوتبال لذت می‌بردند. اکنون به رابطه ضعیف سایر لیگ‌های بزرگ اروپایی تبدیل شده است و بسیاری از باشگاه‌ها در شن‌های روان بدهی غرق شده‌اند. طبق آخرین گزارش FIGC، بدهی انباشته فوتبال ایتالیا در حال حاضر 5.3 میلیارد یورو است.

در اواسط آوریل، کسر 15 امتیاز یوونتوس لغو شد و در انتظار برگزاری مجدد محاکمه بود، و این باشگاه مجدداً در جدول به رتبه سوم صعود کرد. اما این قضاوت فقط به این احساس افزود که سری آ از دست رفته است و موقعیت مشهورترین باشگاه لیگ به نتایج قانونی و نه ورزشی وابسته است. رسوایی‌های یوونتوس نه تنها دریچه‌ای به بحران‌های گسترده‌تر در فوتبال ایتالیا، بلکه دریچه‌ای به فساد در قلب این ورزش است.

برای ایتالیایی‌ها، یوونتوس مدت‌هاست که هم زرق و برق اشرافی و هم شهرت حقه بازی را برانگیخته است. این باشگاه در سال 1897 توسط گروهی از بچه‌های ثروتمند تورینی تأسیس شد که نام لاتین فانتزی (به معنای «جوانان») و لباسی با پیراهن‌های صورتی با پاپیون‌های مشکی را به باشگاه دادند. این تیم به‌عنوان تیمی از طبقات بالا دیده می‌شد، در حالی که کارگران تمایل داشتند از باشگاه دیگر شهر، تورینو حمایت کنند. این تصویر زمانی مهر و موم شد که یوونتوس در سال 1923 توسط جیووانی آنیلی (Giovanni Agnelli)، تاجری که از طریق تسلیحات، حمل و نقل هوایی، کشتیرانی، بلبرینگ، منسوجات، سیمان، فولاد و فروشگاه‌های خرده‌فروشی ثروتمند شده بود، تصاحب شد. (در آن زمان، یوونتوس پیراهن های صورتی خود را با خطوط مشکی و سفید عمودی نمادین خود عوض کرده بود: بین صنایع نساجی ناتینگهام و تورین پیوندهایی وجود داشت، و زمانی که بازیکنان برای سفارش یک لباس جدید از انگلیس نامه نوشتند، نوار نوتس کانتی با راه راه‌های سیاه و سفید دریافت کردند.)

در طول قرن گذشته، داستان یوونتوس داستان آنیلی‌ها نیز بوده است. آن‌ها اغلب به عنوان نسخه ایتالیایی قبیله کندی توصیف شده‌اند: یک خانواده سلطنتی در یک جمهوری که نام آن‌ها رمز و راز و تراژدی را تداعی می‌کند. ادواردو آنیلی، که جیووانی او را به عنوان رئیس یوونتوس منصوب کرده بود، در یک سانحه هوایی در سال 1935 درگذشت. همسرش، مادر هفت فرزندشان، در سال 1945 در یک تصادف رانندگی کشته شد. یکی از فرزندان این زوج در سال 1965 در بخش روانپزشکی درگذشت. یک نوه در 33 سالگی بر اثر سرطان درگذشت و دیگری در سال 2000 خودکشی کرد.

عشق و موفقیت نیز وجود داشت. جیانی آنیلی، نوه جیووانی، در سال 1947 رئیس یوونتوس شد. ونتی فر (Vanity Fair) او را به عنوان “پدرخوانده سبک” و “پلی‌بوی بین‌المللی” توصیف کرد که با شاهزاده رینیر موناکو، ارول فلین و ریتا هایورث وقت می‌گذراند. او همچنین با عروس وینستون چرچیل، پاملا، رابطه نامشروع داشت. شرکت خانوادگی فیات بر چشم‌انداز صنعتی ایتالیای پس از جنگ تسلط داشت و هواداران یوونتوس تحت تأثیر جذابیت جهانی آنیلی قرار گرفتند. این فقط تیم روسا نبود، بلکه تیم کسانی بودند که آرزو داشتند مانند آن‌ها باشند.

برای مخالفانش، شعار غیررسمی باشگاه ذهنیت مشکوک آن را خلاصه می‌کند: «برنده شدن مهم نیست. این تنها چیزی است که اهمیت دارد.» این شعار توسط جیامپیرو بونیپرتی (Giampiero Boniperti)، بازیکن سابق یوونتوس که بعداً به سمت رئیس هیئت مدیره رسید، ابداع شد. بین سال‌های 1946 و 1961، بونیپرتی 178 گل برای یوونتوس به ثمر رساند، اما به دلیل سقف دستمزد در کل ایتالیا، دستمزد او ارزش واقعی او را منعکس نمی‌کرد. برای دور زدن قوانین، جیانی آنیلی به بونیپرتی، پسر کشاورز، پیشنهاد داد به ازای هر گلی که به ثمر می‌رساند، یک گاو به او بدهد. روزی کشاورز که گاوها را به آنیلی فروخت به او زنگ زد تا شکایت کند: بونیپرتی همیشه گاوی را انتخاب می‌کرد که گوساله بود. رفتار طبق معمول یوونتوس.

بسیاری از بحران‌ها و رسوایی‌های دیگر نیز وجود داشته است. در سال 2004، پزشک باشگاه به‌خاطر ارائه داروهای تقویت‌کننده عملکرد به بازیکنان در اواخر دهه 1990، سال‌هایی که باشگاه به طرز چشمگیری موفق بود، مجرم شناخته شد (این محکومیت در دادگاه تجدیدنظر لغو شد). در سال 2006، مشخص شد که یوونتوس سردمدار سیستمی از نفوذ داوران است که چندین تیم برتر را درگیر می‌کند (رسوایی معروف به Calciopoli). باشگاه به سری B سقوط کرد. ده سال بعد، خودکشی افسر رابط هواداران باشگاه، چیچیو بوچی (Ciccio Bucci)، منجر به تحقیقاتی شد که نشان داد یوونتوس علی‌رغم ارتباطش با جنایات سازمان‌یافته، به هواداران تندرو یا اولتراها بلیت می‌داده است.

ایتالیا بین کسانی تقسیم شده است که یوونتوس را متقلب می‌دانند و کسانی که معتقدند این باشگاه همیشه توسط قضات دلخور و جانبدار مورد توجه قرار می‌گیرد. همانطور که هربی سایکس (Herbie Sykes) در کتاب خود، یووه (Juve!) می‌نویسد: «فوتبال ایتالیا اساسا دوتایی است، بنابراین یک نسخه یوونتوس و یک نسخه ضد یوونتوس وجود دارد.» مناظره دقیقاً در تبادلی خلاصه شد که من در یک بار در ژانویه شنیدم، روزی که کاهش امتیاز اعلام شد.

یکی از هواداران با اشاره به رسوایی سود سرمایه (plusvalenze) گفت: «این فقط یوونتوس نبود.» دوستش پاسخ داد: «نه. اما همیشه یوونتوس است.»

پس از رسوایی کالچوپولی (Calciopoli) در سال 2006، یوونتوس برای بازگشت به سری آ تلاش کرد. در می 2010، آندره‌آ آنیلی، نوه ادواردو، رئیس شد و به تدریج باشگاه را به صدر فوتبال ایتالیا رساند. کلید احیای مجدد باشگاه تصمیم آنیلی برای استخدام بپه ماروتا (Beppe Marotta) به عنوان مدیرعامل و مدیر ورزشی بود. ماروتا از حضور در باشگاه‌های کوچک‌تر سری آ، جایی که به خاطر درخشش در بازار نقل و انتقالات و مدیریت پویایی رختکن بین‌فردی که تیم‌های موفق بر اساس آن ساخته شده‌اند، شهرت پیدا کرده بود. اندکی پس از آن، آنتونیو کونته (Antonio Conte) سرمربی شد و تحت هدایت او و به دنبال آن مکس آلگری (،Max Allegri) پیروزی‌های ورزشی به دست آمد. با شروع فصل 12-2011، یوونتوس 9 بار متوالی قهرمان سری آ شد.

آنیلی در بعد مالی موفق‌تر ظاهر شد. یک استادیوم جدید در سال 2011 افتتاح شد و حق نام‌گذاری آن قبل از شروع ساخت در سال 2008 به قیمت 75 میلیون یورو فروخته شد. (در سال 2017، حق نامگذاری دوباره به غول مالی آلمان آلیانتس (Allianz) فروخته شد.) آنیلی معتقد بود که باشگاه می‌تواند منابع تازه‌ای از درآمد را به ارمغان بیاورد اگر خود را به عنوان یک برند سبک زندگی که با حرف J امضا شده است دوباره ابداع کند. در نزدیکی استادیوم، باشگاه J-Museum، J-Medical را ساخت و توسعه‌های بیشتری را تحت صندوق املاک J-Village، که بر یک J-Hotel، J-TC، یک مرکز آموزشی و غیره نظارت داشت، آغاز کرد.

در سال 2012، جیپ مهمترین اسپانسر باشگاه شد. در سال 2017، باشگاه از یک لوگوی متمایز جدید رونمایی کرد: دو خط مشکی روی پس‌زمینه‌ای سفید که یک J شیک را تشکیل می‌دادند. در آن سال‌های پر هیاهو، سوپرمارکت‌ها، زمین‌های بازی مدارس و مراکز ورزشی مملو از دمپایی‌های جی، کوله‌پشتی و شلوارک جی بودند.

آنیلی همچنین یک قدرت سیاسی رو به رشد در فوتبال اروپا بود. در سال 2017، او رئیس اتحادیه باشگاه‌های اروپا شد، سازمانی که نماینده 234 باشگاه عضو در سراسر قاره است. از جمله، ECA در حال مذاکره دائمی با یوفا، هیئت حاکمه فوتبال در اروپا بود تا پول بیشتری برای باشگاه‌های درگیر در لیگ قهرمانان اروپا جمع‌آوری کند. همانطور که آنیلی با همتای خود در یوفا، الکساندر چفرین (Aleksander Čeferin) اسلوونیایی صحبت می‌کرد، این دو با هم دوست شدند. آن‌ها آنقدر به هم نزدیک شدند که آنیلی از چفرین خواست تا در غسل تعمید دخترش در واتیکان پدرخوانده شود.

اما در تابستان 2018 آنیلی تصمیمی گرفت که عواقب فاجعه باری برای دارایی باشگاهش داشت. در ماه آوریل، یوونتوس در خانه مقابل رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا شکست خورده بود. کریستیانو رونالدو دو گل به ثمر رسانده بود، یکی از روی یک ضربه از بالای سر به قدری که جاذبه زمین را به چالش می‌کشد که مورد تشویق کل ورزشگاه قرار گرفت. یوونتوس در سال‌های 2015 و 2017 به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیده بود و آنیلی به دنبال قهرمانی در آن بود. او تصمیم گرفته بود که تنها راه، آوردن رونالدو به یوونتوس است. او خودش را متقاعد کرد که سرمایه‌گذاری 116 میلیون یورویی برای خرید رونالدو هم از نظر ورزشی و هم مالی عقلانی است.

ماروتا (Marotta)، مرد مسئول سیاست نقل و انتقالات باشگاه، به شدت مخالفت کرد. او نگران خارج شدن دستمزدها از کنترل بود و می‌ترسید که شخصیت سلطه‌جوی رونالدو پویایی در رختکن را بر هم بزند. آنیلی کار خودش را کرد. در جولای 2018، رونالدو به یوونتوس آمد و چند ماه بعد، ماروتا رفت.

دوران حضور رونالدو در یوونتوس بدون موفقیت نبود: او در 134 بازی 101 گل به ثمر رساند و دو بار قهرمان سری آ شد. اما لیگ قهرمانان اروپا دست نیافتنی باقی ماند و تأثیر مالی بر باشگاه ویرانگر بود. کوبولی جیگلی(Cobolli Gigli) به من گفت: «این یک اشتباه بزرگ بود. نمونه‌ای از سیستمی که توسط پول به منظور تعقیب نتایج ورزشی که همیشه در معرض شانس هستند، تحت تاثیر قرار می‌گیرد.»

یکی از مدیران یک باشگاه فوتبال ایتالیایی که خواست نامش فاش نشود، می‌گوید: «آن لحظه به ظاهر بی‌اهمیت بود با این وجود مسیر رویدادهای آینده را تغییر داد.» «یک اثر تورمی بر دستمزدها وجود داشت.» دستمزد ناخالص رونالدو 54.24 میلیون یورو در سال برای یوونتوس هزینه داشت، مبلغی که از کل دستمزد بسیاری از باشگاه‌های کوچک‌تر سری آ که بازیکنان آن‌ها سالانه 1 تا 2 میلیون یورو درآمد دارند، فراتر رفت. اثر دقیقاً همان طور بود که ماروتا پیش‌بینی کرده بود. بر اساس گزارش Deloitte، درصد درآمد یوونتوس که برای دستمزد خرج می‌شود از 66 درصد در سال 2018 به 84 درصد در سال 2022 رسیده است. برآورد دیگری که از سایت بانفوذ فوتبال و مالی Swiss Ramble انجام شده است، نشان می‌دهد که با محاسبات مختلف، این نسبت اکنون به 92 درصد می‌رسد.

راجر میچل (Roger Mitchell)، مدیرعامل لیگ حرفه‌ای فوتبال اسکاتلند و در حال حاضر مشاور برند ورزشی مستقر در ایتالیا، می‌گوید: «بزرگ‌ترین مشکل در امور مالی فوتبال، خط اصلی نیست، خط هزینه‌ها، خط دستمزد بازیکنان است. و 92٪ حداقل 20٪ بالاتر از جایی است که باید باشد.»

با توجه به اینکه درآمدها بر اساس نتایج و شرایط حضور در رقابت‌های پرسود مانند لیگ قهرمانان اروپا در نوسان است، چنین صورت‌حساب دستمزد بالایی وثیقه آشکاری برای ثروت بود. و هنگامی که همه‌گیری شیوع پیدا کرد، یوونتوس تا حد زیادی آسیب‌پذیر بود. آلسیو سکو (Alessio Secco)، مدیر ورزشی سابق یوونتوس، به من گفت: «همه‌گیری برای همه یک تراژدی بود. اما برای کسانی که کمی با سرنوشت بازی می‌کردند، مشکلات عظیمی ایجاد کرد.»

در نوامبر 2018، شاگرد ماروتا به عنوان مدیر ورزشی باشگاه انتخاب شد. فابیو پاراتیچی (Fabio Paratici) یک بازیکن موقت در لیگ‌های پایین‌تر بود و در تیم جوانان پیاچنزا (Piacenza) شروع کرد و در نهایت برای 12 باشگاه مختلف بازی کرد. او مردی بود که سختی‌ها را تحمل کرده بود. در سال 1994، او در یک تصادف اتومبیل دچار آسیب‌های جدی‌ای شد، اما بهبود یافت و یک دهه دیگر به بازی ادامه داد.

اما تنها پس از پایان دوران بازی او بود که حرفه فوتبالی پاراتیچی اوج گرفت. شانس او ​​در سال 2004 تغییر کرد، زمانی که او توسط ماروتا به عنوان پیشاهنگ در سمپدوریا (Sampdoria) منصوب شد. پاراتیچی با ده‌ها تلویزیون که بازی‌هایی از سراسر جهان را نشان می‌داد، تیمی برای جوانان ساخت که در فصل 08-2007 موفق به کسب “سه‌گانه” شد: اسکودتوی تیم جوانان، جام ایتالیا و سوپرکاپ. در سال 2010، او به همراه ماروتا به یوونتوس رفت و زمانی که مربی او در سال 2018 رفت، پاراتیچی جانشین آشکار او بود. یکی از اعضای یوونتوس به من گفت: «او بسیار کاریزماتیک بود، بسیار اجتماعی بود. او یک پسر باحل بود، و همیشه لبخند می‌زد. می‌توان گفت که او از زندگی تجملاتی لذت می‌برد، به عنوان بخشی از جامعه سطح بالا که توسط زنان زیبا احاطه شده است.»

دوران خوب در بهار 2020، زمانی که کووید رخ داد، به پایان رسید. بین 9 مارس 2020 و 20 ژوئن هیچ مسابقه‌ای در سری A برگزار نشد، به این معنی که هیچ درآمدی در روز مسابقه از طریق فروش بلیت وجود نداشت. بدتر از آن از نقطه نظر مالی، پخش‌کننده‌ها خواستار مذاکره مجدد یا تخفیف در معاملات تلویزیونی شدند. با توجه به اینکه حقوق یوونتوس بخش زیادی از درآمد رو به کاهش باشگاه را می‌گیرد، پاراتیچی از بازیکنان خواست دستمزد خود را کاهش دهند. در 28 مارس 2020، یوونتوس به طور رسمی اعلام کرد که تیم بازیکنانش حقوق چهار ماهه خود را کنار گذاشته است و این باعث صرفه‌جویی در حدود 90 میلیون یورو برای شرکت شده است.

اما قبل از اعلام این خبر، باشگاه و کاپیتان آن، جورجیو کیه‌لینی (Giorgio Chiellini)، مخفیانه قراردادی را امضا کردند که به موجب آن باشگاه موافقت کرد که سه ماه از این چهار ماه را به طور کامل در تاریخ آینده پرداخت کند. کیه‌لینی در پیامی دوزبانه به چت بازیکنان در واتس‌اپ، این ترفند فریبکارانه را برای هم تیمی‌هایش توضیح داد: «یوونتوس یک بیانیه مطبوعاتی منتشر خواهد کرد که در آن آن‌ها می‌گویند که ما چهار ماه از حقوق خود را برای کمک به باشگاه کنار می‌گذاریم، من مجدداً تأکید می‌کنم که فقط این را در مطبوعات اعلام کنم … به دلایل قانونی بازار سهام … از شما خواسته می‌شود در مصاحبه‌ها در مورد جزئیات این قرارداد [خصوصی] صحبت نکنید.»

حالا که کووید حفره‌ای در حساب‌های یوونتوس ایجاد کرده بود، پاراتیچی به طور سیستماتیک از مبادلات بازیکن برای افزایش درآمدهای شرکت بدون دریافت پول استفاده کرد، یک تکنیک حسابداری به نام plusvalenze incrociate (سود سرمایه رد و بدل شده یا متقاطع). این سیستم به این دلیل کار کرد که مانند هنر مدرن، تعیین رقم دقیق در مورد ارزش یک بازیکن فوتبال بسیار دشوار است. اگر دو باشگاه توافق کنند که بازیکنانی را که رسماً در ترازنامه به ارزش 1 میلیون یورو به قیمت 10 برابر آن (به ازای 10 میلیون یورو) بودند، به یکدیگر بفروشند، هر کدام می‌توانستند 9 میلیون یورو سود سرمایه‌ای ثبت کنند و به دفاتر خود اضافه کنند. دارایی جدید به ارزش 10 میلیون یورو گزارش شده است. ممکن بود سوال برانگیز باشد، اما غیرقانونی نبود: چه کسی می‌توانست بگوید ارزش یک بازیکن جوان ده برابر نشده است؟ به هر حال، بازار همیشه به بازیکنان نوظهور ارزش کمتری می‌دهد.

سود سرمایه‌ای (Plusvalenze) چیز جدیدی نبود: قبل از کووید، این کار در سراسر فوتبال ایتالیا رایج بود. کارلو دیانا (Carlo Diana)، مدیر سابق بازاریابی یوونتوس، در کتاب خود Il Calcio del Futuro (فوتبال آینده)، می‌نویسد که فوتبال ایتالیا «به ورشکستگی نزدیک شده است» و توضیح می‌دهد که چگونه این صنعت «سال‌ها به لطف سود سرمایه‌ای خود را حفظ کرده است.» به نظر می‌رسد فشار برای پنهان کردن زیان‌ها از طریق سود سرمایه‌ای از بالا آمده است: آندره‌آ آنیلی در ایمیلی به پاراتیچی و سایر همکارانش در 22 فوریه 2020 از کارکنان خود خواست تا از طریق «اقدامات اصلاحی» «از زیان‌ها جلوگیری کنند».

اما پس از بحران کووید، پاراتیچی شروع به معامله بازیکنان با سایر باشگاه‌ها به‌طور بی‌پایان برای مبالغ گران‌قیمت کرد. در پنجره نقل و انتقالات تابستانی 2020، میرالم پیانیچ (Miralem Pjanić)، هافبک بوسنیایی با 60 میلیون یورو از یوونتوس به بارسلونا نقل مکان کرد، در حالی که آرتور ملو (Arthur Melo)، هافبک برزیلی با 72 میلیون یورو به سمت دیگر رفت. به نظر می‌رسید که هر دو رقم ارزش بازیکنان را بیش از حد تخمین می‌زنند. این نوع معاملات، که تعداد بیشتری از آن‌ها وجود داشت، به نظر برد-برد بود. همانطور که پاراتیچی در یک تماس تلفنی استراق سمع شده با مدیرکل پیزا (Pisa) در سپتامبر 2021 گفت: «اگر همه چیز خوب پیش برود، پول زیادی برای همه وجود خواهد داشت.» این رویه چنان جا افتاده بود که در مکالمات استراق سمع شده، مدیران یوونتوس از حسابرسان خود در مورد نحوه سوپرکازولار کردن (گیج کردن) بازرسان در بورس اوراق بهادار ایتالیا، راهنمایی می‌خواستند.

نقل و انتقالات اغلب به نظر می‌رسید که ربطی به فوتبال ندارد. در برخی موارد، یوونتوس متهم است که ارزش سرمایه مورد نیاز را تعیین کرده است و تنها پس از انتخاب بازیکنی که با این مبلغ مناسب است، تصمیم گرفته است. طبق حکم اولیه FIGC، یوونتوس “به طور سیستماتیک برنامه‌ریزی کرد تا بدون توجه به هویت موضوع مورد معامله، به سود سرمایه دست یابد، که اغلب با یک “X” ساده به جای نام بازیکن یوونتوس مورد معامله قرار می‌گیرد.” این حکم همچنین مورد عجیبی را ثبت کرد که به نظر می‌رسد تقریباً همه در باشگاه در مورد این کار می‌دانستند.

در ماه مه 2021، دادستان عمومی در تورین تحقیقات محرمانه‌ای را – معروف به پریسما (Prisma) – در مورد امور مالی باشگاه آغاز کرد. تحقیقات نشان داد که یوونتوس بدهی‌های نامشخصی به باشگاه‌ها، بازیکنان و عوامل مختلف داشته است. یکی از مدیران باشگاه به بازرسان اعتراف کرد: «7 میلیون یورو بدهی به آتالانتا وجود دارد که هرگز در ترازنامه ثبت نشده است.» یک نماینده 400000 یورو بدهکار بود. بدهی‌های باشگاه به بازیکنانی که ماه‌ها حقوق دریافت می‌کردند، به شکلی از «اسارت اعتباری» تبدیل شد که به موجب آن پول بدهی می‌توانست به عنوان انگیزه‌ای برای ماندن استفاده شود، و حقوق پرداخت نشده به عنوان «پاداش وفاداری» بازنویسی شد. یک سند محرمانه کشف شد که در آن پاراتیچی در ژوئیه 2021 یک سند بدهکاری (IOU) به رونالدو برای رقمی که گمان می‌رود 19.9 میلیون یورو برای دور دیگری از پرداخت‌های مخفیانه حقوق در فصل 2020- ا 2021 است، نوشته بود.

در پاسخ به لیستی از سوالاتی که برای این مقاله از یوونتوس پرسیده شد، این باشگاه گفت که امکان مصاحبه با آنیلی وجود ندارد و پیوندهایی را به بیانیه‌های مطبوعاتی خود در مورد این موارد ارسال کرد. یوونتوس در یک بیانیه مطبوعاتی به تاریخ 12 آوریل 2023 اعلام کرد که «این شرکت معتقد است که استانداردهای حسابداری بین‌المللی مربوطه را به درستی اعمال کرده و مطابق با اصل بازی جوانمردانه عمل کرده است.»

تا سال 2021، مشخص بود که یوونتوس در تلاش است تا سرپا بماند. برای سال‌ها، باشگاه از اعتبار ارزان‌تری برخوردار بود، زیرا نرخ‌های بهره نزدیک به صفر بود، اما با افزایش تورم و هزینه‌های استقراض، باشگاه غرق در بدهی خود را در دشواری‌های بیشتری دید. به عقیده آنیلی، راه حلی سریع وجود داشت: اگر یوونتوس و دیگر باشگاه‌های به اصطلاح اروپایی بتوانند یک «سوپر لیگ» ایجاد کنند، ممکن است درآمد نه تنها افزایش یابد، بلکه در واقع تضمین شود. به‌جای خطر هیجان‌انگیز صعود به لیگ قهرمانان، در یک سوپرلیگ اروپایی احتمالی ۱۲ عضو موسس – از جمله ۶ عضو انگلیسی: لیورپول، تاتنهام هاتسپر، منچسترسیتی، منچستریونایتد، آرسنال و چلسی – هرگز حذف نمی‌شوند. با 3.5 میلیارد یورو وام از جی پی مورگان (JP Morgan) که بین باشگاه‌ها تقسیم می‌شد، این طرح فورا مشکلات جریان نقدی یوونتوس را از بین می‌برد.

اخبار سوپرلیگ در آوریل 2021 منتشر شد و به سرعت تبدیل به یک فاجعه روابط عمومی برای آنیلی، یوونتوس و تقریباً همه افراد دیگر شد. محرمانه بودن این طرح باعث شد تا آن فریبنده به نظر برسد و ماهیت تعطیلی این رقابت‌ها، البته با شش مکان اضافی در هر سال، باعث شد باشگاه ها متکبر به نظر برسند. راجر میچل (Roger Mitchell) می‌گوید: «وقتی در ورزش تغییر ایجاد می‌کنید، ترفند فروتنی است. شما باید بگویید که به گذشته احترام می‌گذارید و غیره. اما با سوپرلیگ، کامنت‌ها وحشتناک بود.»

از آنجایی که سوپرلیگ پیشنهادی به طور کامل به رقابت نمادین یوفا، لیگ قهرمانان اروپا پایان می‌داد، حمله مستقیم به یوفا بود و چفرین شخصاً از خیانت دوستش آسیب دید. در یک کنفرانس مطبوعاتی با عجله در آوریل 2021، چفرین “پیشنهاد شرم‌آور و خودخواهانه” را محکوم کرد و در مورد “طمع، خودخواهی و خودشیفتگی” باشگاه‌ها صحبت کرد. او آنیلی را با یک «مار» و بعداً «خون‌آشام» مقایسه کرد.

دعوای عمومی بین یوفا و سوپرلیگ به نبردی شخصی بین سران مربوطه آن‌ها، چفرین و آنیلی تبدیل شد. اولی در محیطی محقر در اسلوونی بزرگ شده بود. چفرین که یک استراتژیست لاغر بود، به راحتی از آنیلی پیشی گرفت و نقش همه را تا حد کمال بازی کرد. او با تشویق به اعتراض هواداران در سرتاسر قاره گفت: «ما اجازه نخواهیم داد فوتبال را از ما بگیرند.» در مقابل، آنیلی ممتاز و نخبه‌گرا به نظر می‌رسید. میچل می‌گوید: «او مانند یک کودک صندوق اعتماد به نظر می‌رسید.»

چند روز پس از انتشار در نیمه شب، برند سوپر لیگ زیان‌آور شده بود. باشگاه‌های متزلزل پاری سن ژرمن و بایرن مونیخ از یوفا حمایت کردند و باشگاه‌های انگلیسی با عجله شروع به عقب‌نشینی و عذرخواهی از هواداران خود کردند. سال‌ها، آنیلی شخصیت یک نجیب‌زاده حرفه‌ای را از خود نشان می‌داد، اما اکنون ناتوان به نظر می‌رسید. تصویری که با اسپری از او در حال چاقو زدن به توپ فوتبال و تخلیه باد آن در رم منتشر شده بود، به طور گسترده در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد: برای منتقدان او، او مردی بود که می‌خواست به این ورزش پایان دهد.

برای کسانی که در یوونتوس کار کرده بودند، شکست سوپرلیگ جای تعجب نداشت. به گفته منابع مختلفی که به شرط ناشناس ماندن با من صحبت کردند، محل کار همیشه ناکارآمد بود. یکی از مدیران سابق به من گفت: «آنیلی فکر می‌کند که یک رویاپرداز است، اما او یک جامعه‌شناس است. یک کنترل‌کننده کامل.»

با از بین رفتن پول نقد سوپرلیگ، آنیلی به شدت در تلاش بود راه‌هایی برای درآمدزایی بیابد. در سپتامبر 2021، او میزبان یک جلسه به همراه ناهار برای روسای FIGC، سری A و باشگاه‌های مختلف دیگر بود تا آن‌ها را متقاعد کند که یک شرکت رسانه‌ای ایجاد کنند تا حقوق پخش سری آ را مدیریت کند. او پس از جلسه در گفتگوی استراق سمع شده به مدیرکل آتالانتا گفت: «امیدوارم چیزی از این بیرون بیاید، وگرنه نمی‌دانم چه کار کنم… کم کم داریم سقوط می‌کنیم». مدت کوتاهی پس از آن، باشگاه مجبور شد برای افزایش سرمایه به سهامداران بازگردد: با توجه به اینکه قبلاً در دسامبر 2019 به دنبال تزریق نقدی 298 میلیون یورویی بودند، در دسامبر 2021 آن‌ها 400 میلیون یورو دیگر از سهامداران دریافت کردند.

همچنین نگرانی فزاینده‌ای در باشگاه در مورد سود سرمایه‌ای (plusvalenze) وجود داشت. یکی از مدیران توسط بازرسان ضبط شده است که می‌گوید: «قسم می‌خورم، عصرهایی را سپری کرده‌ام که در آن به خانه می‌روم و فقط با فکر کردن به آن احساس بدی پیدا می‌کنم.» رویه خرید و فروش بازیکنان صرفاً به دلایل حسابداری نیز بر تیم تأثیر می‌گذارد. مدیر تیم، مکس آلگری (Max Allegri)، از این ریزش بی‌وقفه خشمگین بود: «انتقالات سال گذشته فقط برای سود سرمایه‌ای بود، و بنابراین یک داد و ستد افتضاح بود.» او در یک مکالمه شنود شده شکایت کرد.

یکی از مدیران اجرایی به یکی از همکارانش در مکالمه ضبط شده دیگری گفت: «در مورد فابیو [پاراتیچی] هیچ استدلالی وجود ندارد. تا زمانی که ماروتا آنجا بود، می‌توانست جلوی او را بگیرد، اما وقتی فابیو رفت، او دیگر اختیار تام داشت. او می‌توانست صبح از خواب بیدار شود و بدون اینکه کسی چیزی بگوید، 20 میلیون یورو امضا کند. پاراتیچی که از مصاحبه برای این مقاله خودداری کرد، در نهایت در می 2021 یوونتوس را ترک کرد.

بلافاصله پس از استعفای آنیلی در نوامبر گذشته، یوونتوس اعلام کرد که در حساب‌های خود تجدید نظر کرده و اذعان داشت که ضررهای سال 2020-2021 را 21 میلیون یورو کم برآورد کرده است و ضرر رسمی خود را به 226.8 میلیون یورو رسانده است. FIGC در حکم خود علیه این باشگاه در ژانویه نوشت: «صورت‌های مالی یوونتوس، قابل اعتماد نیستند»

آنیلی به مدت دو سال از حضور در فوتبال ایتالیا محروم شد. پاراتیچی، مردی که در مرکز این رسوایی قرار داشت، به مدت دو و نیم سال محروم شد. فیفا، نهاد حاکم بر فوتبال جهانی، از آن زمان این ممنوعیت را در سراسر جهان تمدید کرده است. (پس از از دست دادن درخواست تجدیدنظر خود در اوایل این ماه، پاراتیچی از سمت خود به عنوان مدیر فوتبال در تاتنهام هاتسپر استعفا داد، باشگاهی که او در تابستان 2021 به آن پیوست.) یوونتوس اعلام کرده است که این شرکت مطمئن است که بتواند درستی رفتار خود را در محاکمه مجدد سود سرمایه‌ای، که در پایان ماه مه برگزار خواهد شد، نشان دهد.

هیچ احتمالی وجود ندارد که یوونتوس سقوط کند: 63.8 درصد از سهام آن در اختیار غول مالی Exor است که متعلق به خانواده آنیلی است و در سال 2022 از درآمد خالص 6.2 میلیارد یورویی برخوردار بود. اما این بحران احتمالاً در ماه‌های آینده حادتر خواهد شد. جلسه بعدی این پرونده کیفری در 10 می برگزار خواهد شد و یوفا نیز ممکن است مداخله کند و قدرت اعمال تحریم‌های نقل و انتقالات، جریمه‌های مالی یا حتی حذف از مسابقات یوفا را داشته باشد.

کسانی که از یوونتوس دفاع می‌کنند اشاره می‌کنند که یوونتوس بسیار بیشتر مورد بررسی قرار می‌گیرد، نه فقط به این دلیل که مشهورترین باشگاه این کشور است، بلکه به عنوان یکی از تنها دو شرکت سهامی عام در سری آ (دیگری لاتزیو (Lazio)است) تحت قوانین متفاوت و نظارت بیشتر قرار دارد. سکو (Secco) گفت: «این یک دردسر واقعی است که مجبور شوید در یک باشگاه سهامی عام کار کنید.» «تمام باشگاه‌های فوتبال دیگر که شرکت‌های سهامی عام نیستند، در مقایسه با آن‌هایی که هستند، آزادی عمل و مزیت بزرگ‌تری دارند.» اکثر ناظران احساس می‌کنند که حذف یوونتوس در ماه‌های آینده برای جلوگیری از چنین محدودیت‌ها و مسئولیت‌هایی اجتناب ناپذیر است. اما خرید همه سهامداران دیگر احتمالاً عملیات بسیار گرانی برای Exor خواهد بود.

در ماه فوریه، زمانی که فیلم‌هایی از سال 2019 منتشر شد که در آن چیرو سانتوریلو، که یکی از بازرسان پریسما می‌شود، در مورد اینکه هوادار ناپولی است که “از یوونتوس متنفر است” شوخی می‌کند، به هواداران یوونتوس که از تعصب شکایت داشتند، مهمات اضافی داده شد. کارلو دیانا، مدیر بازاریابی سابق یوونتوس، با خستگی به من گفت: «اگر سیستم بخواهد یک قهرمان داستان را سرنگون کند، همیشه می تواند یک رسوایی ایجاد کند.»

بسیاری از خودی‌های یوونتوس معتقدند که اگرچه آندره‌آ آنیلی پاسخ‌های اشتباهی داده است، اما در واقع سؤال درستی را مطرح کرده است: فوتبال ایتالیا چگونه می‌تواند درآمد خود را افزایش دهد تا دوباره رقابتی شود؟ بحران یوونتوس مشکلات مالی را آشکار می‌کند که اکنون اکثر باشگاه‌های فوتبال ایتالیا در آن قرار دارند. دور باطلی از سرمایه‌گذاری کم وجود دارد، که جذب یا حفظ بهترین بازیکنان را دشوار می‌کند، که فروش حقوق رسانه‌ای را با نرخ‌های بالا غیرممکن می‌کند، به این معنی که سرمایه‌گذاری کم، و به طور مداوم وجود دارد. میچل می‌گوید: «نتیجه فقط افتضاح به نظر می‌رسد. استادیوم‌ها وحشتناک هستند، سکوهای خالی وحشتناک به نظر می‌رسند، فوتبال دو دنده کندتر از اسپانیا یا انگلیس است.» قانونی که فروش حقوق پخش را به معاملات کوتاه مدت محدود می‌کند به این معنی است که سرمایه‌گذاران انگیزه‌ای برای پرورش توسعه بلندمدت محصول ندارند.

فروپاشی فروش حق پخش تلویزیونی بسیاری از باشگاه‌های ایتالیایی را در آستانه ورشکستگی قرار داده است. در چرخه 2021-2024، حقوق خارجی سری آ به قیمت 658 میلیون دلار (529 میلیون پوند) در مقایسه با (در دوره 2022-2025) 6.55 میلیارد دلار لیگ برتر یا (برای دوره 2018-24) لالیگا 4.48 یورو فروخته شد. با درآمد فعلی از حقوق رسانه‌های خارجی در حال حاضر بسیار کم، باشگاه‌های سری آ در حال بررسی فروش بخشی از درآمدهای آتی به سرمایه‌گذاران هستند. در ژوئن 2022، بارسلونا، باشگاه دیگری که در رقابت تسلیحاتی درگیر شد و اکنون 1.1 میلیارد یورو بدهی دارد، 25 درصد از حقوق تلویزیونی باشگاه را تا سال 2047 به یک شرکت سرمایه‌گذاری فروخت.

کارشناسان مالی فوتبال از این چشم‌انداز نگران هستند و این حرکت را به گرفتن وام مسکن دوم تشبیه می‌کنند. میچل می‌گوید: «همیشه وضع بغرنج است، پرداخت را به فردا موکول کنید.» او مانند بسیاری دیگر از زبان اعتیاد برای توصیف جستجوی ناامیدانه باشگاه‌ها برای پول نقد استفاده می‌کند. او اخیراً در وب‌سایت کسب‌وکار مشاوره‌اش نوشت: «این پیشنهادات مانند دادن ۱۰ کیسه پول نقد به یک معتاد است و از او درخواست می‌کند که برود یک غذای گرم بخورد. شما می‌دانید که واقعاً چه اتفاقی قرار است بیفتد.» به‌جای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، پول به دست بازیکنان و عوامل برای دستیابی به موفقیت‌های ورزشی بی‌پایان خواهد رفت.

سکو (Secco)، مدیر ورزشی سابق یوونتوس، به دلایل دقیق و تقریباً انسان‌شناختی برای بحران کنونی اشاره می‌کند: او می‌گوید: «فوتبال در ایتالیا همیشه یک مهمانی بوده است، چیزی که به شما اجازه می‌دهد از شرایط زندگی خود فرار کنید. فوتبال خارج از همه شرایط برای فعالیت‌های دیگر بود، هرگز تسلیم سختگیری حسابداری نشد. حتی یک تجارت هم نبود معاملات هنوز در یک هتل یا رستوران انجام می‌شود و این بخشی از خوش‌گذرانی است که در ذات ایتالیایی‌ها وجود دارد.» تا همین اواخر، تیم‌های فوتبال در ایتالیا آگاهانه غیرتجاری بودند: آن‌ها باشگاه‌های زیان‌دهی بودند که توسط یک کارآفرین محلی یارانه دریافت می‌کردند یا در مورد یوونتوس، یک باشگاه جهانی.

بحران یوونتوس رابطه متشنج و متغیر بین ورزش و امور مالی را نشان می‌دهد. زمانی این یک اصل بود که همه ورزش‌ها آماتور هستند، همانطور که میچل می‌گوید «بیشتر کورنتی تا سرمایه‌داری». دقیقاً آنچه این ورزش را جذاب می‌کرد – بی‌اعتنایی بازیگوشانه آن به نگرانی‌های روزمره، ذائقه‌اش برای ریسک و عدم اطمینان و شگفتی‌های درمانده- آن را برای سرمایه‌گذارانی که خواهان بازده قابل پیش‌بینی هستند، جذاب نمی‌کرد. الگوی سنتی اروپایی – که توسط آنیلیس تجسم یافته بود – بزرگواری اشرافی بود: زمانی که برنده شدن در مسابقات قهرمانی “تنها چیزی که مهم بود” بود، هیچکس اهمیت نمی‌داد که چقدر پول از دست می‌دهند.

سخاوتمندانه‌ترین تفسیر از سقوط آندره‌آ آنیلی این است که، علی‌رغم بهترین تلاش‌هایش، او در ورزشی که اکنون توسط حرفه‌ای‌ها پر شده است، آماتور باقی ماند. تفسیر کمتر سخاوتمندانه‌ این است که مانند یک نجیب‌زاده ولخرج، هرگز یاد نگرفت که کاری را انجام بدهد که توانایی و پول آن را دارد، و وقتی متوجه مقیاس مشکل شد، راه‌حل‌های او فقط باشگاهش را بیشتر به باتلاق کشاند.