این مربی آرژانتینی روز دوشنبه برای اولین بار به شمال لندن بازمی‌گردد، اما مربی که در تیم حریف حضور دارد، تمام تلاش خود را خواهد کرد تا تاتنهام پیروز از میدان خارج شود.
مائوریسیو پوچتینو سرانجام روز دوشنبه به بازگشتی بسیار مورد انتظار به ورزشگاه تاتنهام هاتسپر خواهد داشت. اما این بازگشت در شرایطی که کمتر کسی می توانست پیش بینی می‌کرد رخ می‌دهد. او پس از چهار سال دوری، به جای بازگشت بی سر و صدا به میادین، به عنوان سرمربی تیم میهمان، مسئولیت هدایت رقیب سرسخت تاتنهام در لندن، چلسی را بر عهده خواهد گرفت.
اگر همتای استرالیایی‌اش، آنگه پستکوگلو، که شانس قهرمانی لندنی‌های شمالی را بیشتر کرده و آنها را به رده‌های بالای جدول لیگ برتر هدایت کرده، مربی تاتنهام نبود، این اتفاق تلخی برای هواداران تاتنهام بود. با این دستاورد، پستکوگلو به باشگاه تاتنهام کمک کرد تا در نهایت پوچتینو را فراموش کند و به سال‌ها پر حاشیه او پایان دهد. موفقیت‌های پستکوگلو در اوایل فصل، با دردسرهای همزمان چلسی در این فصل شیرین تر هم شده است.
پستکوگلو و پوچتینو در مدت کوتاهی که هدایت رقبای لندنی خود را برعهده داشتن، یکی بسیار خوش اقبال و دیگری نچندان خوش شانس بوده است. اما دوشنبه شب نقطه‌ای مهم در دوره حضور هر دو مربی در تیم‌هایشان خواهد بود. بنابراین، بیایید نگاهی به عملکرد این دو مربی تاکتیکی بیاندازیم و به برسی آینده آن دو بپردازیم.
ایجاد یک اتحاد
هر دوی این مربیان وارد باشگاه‌هایی شدند که در تابستان به نقطه شکست نزدیک شده بودند و هدایت تیم‌هایی ناراضی و از هم گسیخته‌ای را به دست گرفتند که عملکرد قابل‌توجهی در زمان مربیان قبلی نداشتند. چیزی که آشکارا در صدر فهرست اولویت‌های آنها قرار داشت و زیربنای کار آنها در طول تابستان و تا هفته‌های آغازین این فصل بود، بیش از هر چیز، بازگرداندن وحدت و تقویت اتحاد تیمی بود. به نظر می‌رسد هر دو در زمان مناسب موفق به انجام این کار شده‌اند.
پوچتینو اخیراً در صحبت های خود گفت: “وقتی تیمی ناآرام دارید، همیشه کار سختی در پیش خواهید داشت و زمان را از دست می دهید و سپس برای بازیابی زمان از دست رفته به زمان نیاز دارید. این وضعیت کنونی ما است. شاید عملکرد ما خوب باشد اما ما به [چیزی] بیشتر نیاز داریم که ذهنی است: یک ارتباط و یک انرژی که همه با هم باشیم، نه اینکه برنامه‌های متفاوتی در تیم داشته باشیم. ما به زمان نیاز داریم تا آن اتحادی را ایجاد کنیم که وقتی در این سطح رقابت می‌کنید واقعا به زمان و انرژی زیاد نیاز دارید.”
سون هیونگ مین، کاپیتان جدید باشگاه تاتنهام، در مورد اتحاد در تیمش گفت: ” بازی در تاتنهام مانند عضوی از یک خانواده بودن است. ما واقعاً در رختکن باهم متحد شده‌ایم. همه برای یکدیگر کار می‌کنند، برای يکديگر می‌دوند و برای همدیگر می‌جنگند.”
دو مربی باهوش
به‌عنوان مربیانی مشهور، جای تعجب نیست که هر دو قبلاً موفق شده‌اند روحیه را به رختکن تیم خود باز گردانند، اما به نظر می‌رسد دو مربی دو رویکرد بسیار متفاوت را به کار برده‌اند که هر دو به موفقیت رسیده‌اند.
پوچتینو به وضوح دوست دارد که با بازیکنانش در چلسی نزدیک و صمیمی باشد و رفتارش با میخائیلو مودریک (که با آمدن مربی اعتماد به نفس نداشت اما طی هفته‌ها و ماه‌ها پس از آن اعتماد به نفسش احیا شد) نمونه‌ای درخشان است. این مربی آرژانتینی، وینگر اوکراینی خود را زیر بال خود گرفته است، به صورت فردی و شخصی با او کار کرده است، حتی به عنوان یک مربی و یک دوست از او حمایت می کند.
در همین حال، پستکوگلو از راه دور مراقب روحیه تیمش بوده و به بازیکنان تاتنهام در خارج از زمین به عنوان یک گروه، مسئولیت بیشتری می‌دهد تا آنها را به عنوان فردی توانمند کند. این مربی استرالیایی اخیراً در این‌باره گفته: “بسیاری از فعالیت‌ها باید بازیکن محور باشد. من می‌توانم اینجا بنشینم و جذاب ترین رویاها و وعده ها را به بازیکنانم بدهم، اما آنها باید به آن اعتقاد داشته باشند، آنها باید آن را باور کنند. همانطور که من مدام می‌گویم، همه چیز به روحیه آنها در رختکن بر می‌گردد. آنها هر روز آنجا می روند. من به رختکن نمی‌روم. و محیط برای موفقیت ما کلیدی خواهد بود.”
اقبال‌هایی متضاد
تا اینجا، شباهت‌های سفر این دو مربی به این نقطه پایان می‌رسد. پس از شروعی آهسته و در برخی مواقع با بخت و اقبال، پستکوگلو تیمش را در حالی که وارد ماه نوامبر می‌شویم در صدر لیگ برتر نگه داشته و برای ماندن در صدر جدول می‌جنگد. مهمتر از آن از نظر بسیاری از هواداران تاتنهام، آنها به بازی‌های تهاجمی باز گشته‌اند. فوتبالی با پا و تهاجمی آخرین بار در زمان (درست حدس زدید) پوچتینو در تاتنهام دیده می‌شد.
اوضاع برای پوچتینو و چلسی چندان هموار نبوده است. در بازگشت به فوتبال انگلیس، مربی محبوب تاتنهام، شاهو بدترین شروع یک فصل آبی‌ها را در ۴۵ سال اخیر در بحبوحه بحران مصدومیت‌ها بوده است. با این حال، همیشه مراحلی بوده است که چلسی بهتر عمل کرده. مشخصا چلسی عملکرد بسیار ضعیفی از نظر آمار گل مورد انتظار (xG) خود داشت. ولی خوشبختانه، با روش‌های مربیگیری پوچتینو، آبی‌ها شاهد بهبود میزان گلزنی مهاجمان خود از ماه اکتبر تا کنون بوده‌اند.
با این حال، به نظر می رسد یک شکست خانگی سخت مقابل برنتفورد آنها را به نقطه اول بازگرداند.
تغییرات هدفمند در مقابل بازسازی کامل
یکی از موانع اصلی موفقیت فوری برای پوچتینو (همانطور که همیشه این احتمال وجود داشت) هماهنگی و وفق پذیری تعداد زیادی از خریدهای جدید پس از فروش تعداد زیادی از بازیکنان ناراضی و ناخواسته بود.
همتای او در شمال لندن از یک بابت بسیار خوش شانس بوده و این آن است که تعداد زیادی از بازیکنان اصلی تیم در نقل و انتقالات تابستانی ۲۰۲۳ در تیم ماندند و پستکوگلو فقط چند خرید هدفمند مانند جیمز مدیسون را انجام داد تا تیم را در مناطق خاصی از زمین بهبود بخشد.
در همین حال، پوچتینو مجبور شد با ۲۱ بازیکن خروجی از جمله میسون مانت و انگولو کانته که مطمئناً می‌خواست با آنها کار کند و همچنین ۱۱ بازیکن تازه وارد (که اکثریت قریب به اتفاق آنها جوان و اثبات نشده در لیگ برتر بودند)، دست و پنجه نرم کند. رساندن آنها به آمادگی بالا هيچ وقت قرار نبود سریع رخ دهد، و این سرمربی پیش از این از حجم معاملات انجام شده در تابستان ابراز تاسف کرده است. او در مصاحبه اسکای اسپورت گفت: “در حال حاضر، فکر می‌کنم ما تیم جوانی هستیم، تیم جوان به معنای تغییرات زیاد در تابستان به دلیل شرایط است و ما از این بابت کمی آسیب دیده‌ایم. گاهی اوقات نتایج خوب و گاهی اوقات هم بد است، اما در کل عملکرد ثابتی داریم.”
البته وقتی که وضعیت بدی که استمفوردبریج را در طول فصل کابوس‌وار ۲۰۲۲ – ۲۰۲۳ در داخل و خارج از زمین در بر گرفته بود، به خاطر بیاورید، جای تعجب نیست که چهار ماه طول کشیده است تا حتی اولین نشانه‌های بهبود در چلسی را ببینید.
با این حال، این به معنای دست کم گرفتن دستاورد‌های پستکوگلو نیست. سه خرید اصلی تابستانی تاتنهام، مدیسون، میکی ون دی ون و گوگلیلمو ویکاریو، و همچنین دستینی اودوگی، بازیکن قرضی بازگشته به تیم، همگی در سطحی استثنایی از خود پتانسیل نشان داده‌اند که اتفاقی نادر در دنیای غیرقابل پیش بینی معاملات نقل و انتقالات است.
نتیجه گرفتن بدون شماره ۹ گلزن
البته، یکی از بازیکنانی که در تابستان امسال تاتنهام را ترک کرد، مسلماً بهترین بازیکن تاریخ این باشگاه است: هری کین. انتظار می‌رفت که خروج مورد انتظار ۱۰۰ میلیون پوندی (۱۲۱ میلیون دلاری) او از بایرن مونیخ ضربه سختی به تاتنهام و امید قهرمانی این تیم در این فصل باشد، اما به طرز چشمگیری، این تیم بدون حضور او هم در گلزنی بسیار خوب عمل کرده.
به نظر می‌رسید که پستکوگلو هرگز واقعاً باور نداشت که کین بعد از تابستان در باشگاه باقی خواهد ماند، و بنابراین واضح است که او با دقت در پشت صحنه برنامه‌ریزی کرده است. تاکنون پستکوگلو در حال بررسی نحوه مدیریت غیبت یک گلزن پرکار علیرغم این واقعیت که باشگاه واقعاً جایگزین کین را پیدا نکرده، بوده است، اگرچه او توانسته است به یک بازیکن تهاجمی درجه یک در سون تکیه کند که یک نقش مرکزی در خط حمله را برعهده گرفته.
پوچتینو در حالی که مشکلات دیگری برای مقابله داشته است، با فقدان شماره ۹ ثابت شده در چلسی، آنقدر موفق روبرو نشده و هنوز چلسی از یک بازیکن اصلی در خط حمله، یک نقطه کانونی هنگام حمله، برخوردار نیست و این امر در طولانی مدت می‌تواند به نقطه ضعفی بزرگ تبدیل شود.
قبل از اینکه چلسی به طور اجتناب ناپذیری برای خرید یکی شماره ۹ مجبور به خرج کردن شد، پوچتینو هنوز کارهای زیادی برای القای حس آزادی و اعتماد به نفس هجومی دارد که پستکوگلو به این راحتی به تاتنهام آورده است.
فشار در مقابل بدون فشار
چیزی که کاملاً واضح است این است که فشارهای مربیگری چلسی و تاتنهام کاملاً متفاوت است. به نظر می‌رسد تاتنهام و هوادارانش پس از رفت و آمد مربیانی به اصطلاح بزرگ مانند، ژوزه مورینیو و آنتونیو کونته در سال ۲۰۱۹، به این نتیجه رسیده‌اند که صرف نظر از اینکه چه کسی واقعاً سرمربی است، به دنبال یک فوتبال سرگرم کننده و تهاجمی هستند؛ حتی اگر موفقیت و نتایج ملموسی بدست نیاید.
در همین حال، در چلسی، مدل کسب و کار ۲۰ ساله‌‌ای شامل دوره‌های مربیگری کوتاه، نقل و انتقالاتی پر خرج، موفقیت‌های کوتاه مدت، و اخراج و انتصاب، محیطی بسیار پر فشار را ایجاد کرده است و هواداران هر فصل خواهان فوتبالی جذاب و عناوین قهرمانی هستند.
این همان چیزی است که پوچتینو پس از قبول هدایت چلسی با آن روبرو شده و باید آن را تحمل کند، در حالی که همتای او در شمال لندن قادر است بدون هیچ چشمداشتی کار کند تا تیمش را در به قالب مورد نظر خود شکل دهد. تعداد بسیار کمی از افراد انتظار داشتند که این مربی استرالیایی در وهله اول موفق شود، اما اگر او بتواند پوچتینو را شکست دهد ممکن است انتظارات تغییر کند.
