تغییر مالیک اورتون: پایان دوره ناموفق فرهاد مشیری در تیم انگلیسی

فرهاد مشیری با نهایی شدن اولین انتقال جدی خود به عنوان سهامدار اصلی اورتون، اعلام کرد که می‌خواهد این باشگاه یادگار موفقیت باشد و نه “موزه”.

حالا تاجر ایرانی تبار اورتون که ۴۹/۹ درصد از سهام اورتون را در فوریه ۲۰۱۶ خریداری کرده بود، از فروش ۹۴/۱ درصدی از سهام به صندوق سرمایه گذاری آمریکایی “777 Partners” خبر داده است.

اگر قرارداد با صندوق سرمایه گذاری آمریکایی با موفقیت به پایان برسد، مشیری اورتون را در بدترین و ناکارآمدترین وضعیت تاریخ ۱۴۵ ساله خود ترک می‌کند.

اورتون در دو فصل گذشته به سختی از سقوط اجتناب کرده است. هزینه‌های صرف شده در بازار نقل و انتقالات بی هدف بوده و تا حد زیادی هدر رفته است. اورتون در ماه اکتبر پس از ارجاع توسط لیگ برتر به دلیل نقض قوانین فیر پلی مالی، با یک کمیسیون مستقل روبرو خواهد شد.

این اتهامی است که اورتون آن را رد می‌کند و قویاً از آن دفاع خواهد کرد، اما در گردابی است که در سال‌های مدیریت مشیری در اطراف گودیسون پارک چرخیده است.

مشیری مربی‌های تین را در فواصل زمانی زود تغییر داده است، ملاقات‌های توصیه نشده انجام داده است، مدیریت استراتژی نقل و انتقالات بدون ساختار را سر لوحه خود قرار داده بود و هواداران شدیدا وفادار را به اعتراضات مسالمت آمیز نسبت به نحوه اداره باشگاه سوق داده است.

مواردی وجود داشت که مشیری به بلندپروازی‌های خود عمل کرد، مانند زمانی که کارلو آنچلوتی در دسامبر ۲۰۱۹ به عنوان سرمربی منصوب شد، اما کورسو‌های روز‌های خوب با سایه طوفان روبرو از بین رفت.

مشیری از زمان پیروزی ۵ بر ۲ مقابل واتفورد در اکتبر ۲۰۳۱، در هیچ بازی اورتون در گودیسون پارک حضور نداشته است، که عملاً آغازی بر پایان رافائل بنیتز بود، یکی دیگر از نقاط ضعف مدیریتی مشیری.

تا اوایل سال ۲۰۲۲ همچنین حضور جنجالی علیشیر عثمانوف، شریک تجاری مشیری، که در زمانی با هم از سهامداران آرسنال بودند، وجود داشت. عثمانوف توسط بسیاری به عنوان حضوری پنهان در اورتون در نظر گرفته می‌شد که حمایت مالی از تامین زمین تمرین و بخش‌هایی از گودیسون پارک و همچنین داشتن یک گزینه انحصاری برای نامگذاری ورزشگاه جدید را بر عهده داشت.

اورتون در مارس ۲۰۲۲، زمانی که دارایی‌های او پس از حمله روسیه به اوکراین مسدود شد، اسپانسرینگ خود را با عثمانوف به حالت تعلیق درآورد.

همه اینها در مورد بیل کنرایت به عنوان رئیس، تفرقه افکن و تا حد زیادی منفور اتفاق افتاده است، که مشیری را وقتی که هفت سال پیش پس از آنچه که او ادعا می کرد «جستجوی جامع» به اورتون آورد، به عنوان “همکار عالی” ستایش کرد.

برای اکثر هواداران اورتون، هفت سال حضور مشیری منفی و طاقت فرسا بوده است.

نیت اولیه مشیری خوب بود، زیرا باشگاهی که با بودجه نسبتاً کمی در مقایسه با رقبای خود پول داشت، پول زیادی به دست آورد.

متأسفانه برای اورتون، نیت خیر مشیری به طرز وحشتناکی اجرا شد (با کمک کنرایت و هیئت مدیره ای که خیلی مشتاق بود به خودشان بخاطر عملکرد بد خود تبریک بگوید) که آنچه قرار بود یک دوره جدید جسورانه باشد به یک کابوس حیرت انگیز تبدیل شد.

اگر مشیری بخواهد حداقل می تواند به یک چیز به عنوان گواهی ملموس و مثبت از مالکیت خود اشاره کند، آن استادیوم جدید باشکوهی است که در ساحل رودخانه مرسی در بارملی مور داک ساخته شده است.

مشیری با اخراج روبرتو مارتینز در ماه می ۲۰۱۶ برای جذب رونالد کومان از ساوتهمپتون، پیشنهاد اولیه خود را اعلام کرد.

کومان در اولین فصل خود اورتون را وارد لیگ اروپا کرد، اما تابستان ۲۰۱۷ نشانه هایی را نشان داد که بدین معنی بود این یک باشگاه بدون جهت است. او با خرید جردن پیکفورد هزینه نقل و انتقالاتی عظیمی را برای باشگاه به بار آورد، یک موفقیت فوق العاده با ۳۰ میلیون پوند از ساندرلند. اما در ادامه خرید‌ها سه بازیکن با پستِ یکسانِ “شماره ۱۰” را آورد که شامل کاپیتان آژاکس، دیوی کلاسن، وین رونی بازگشته و گیلفی سیگوردسون از سوانسی سیتی بود که رقم بی سابقه ۴۵ میلیون پوند برای اورتون هزینه داشت.

پس از کمتر از دو سال زیر نظر مشیری، مشکلات کم کم شروع شدند و تا اکتبر ۲۰۱۷ کومان اخراج شد، تلاش‌های بی‌سابقه برای انتصاب مارکو سیلوا از واتفورد در علنا با شکست روبرو شد و مشیری از روی ناچاری مجبور شد به انتصاب سم آلاردیس به عنوان سرمربی شد.

آلاردیس اورتون را به رده هشتم رساند، اما مشیری نتوانست از شدت احساس بد هواداران فرار کند. این مربی با تجربه پس از شش ماه از باشگاه اخراج شد و سیلوا که مشیری او را به عنوان یک مربی جدید در قالب ژوزه مورینیو می‌دانست، حضور داشت. او ۱۸ ماه بیشتر دوام نیاورد.

پس از اخراج آنچلوتی از ناپولی، مشیری کار بزرگ خود را انجام داد. این فرصتی خیلی خوب بود که بتوان از آن گذشت، به خصوص برای مالکی که همیشه عاشق داشتن یک سرمربی “هالیوودی” بود که بتواند در محوطه فنی اورتون بایستد و با یورگن کلوپ از لیورپول و پپ گواردیولا در منچسترسیتی مقایسه شود.

یک فصل کامل آنچلوتی خوب شروع شد و حاوی لحظات بزرگ بسیاری بود، مانند اولین پیروزی در لیورپول از سال ۱۹۹۹، اما اورتون لیگ را در رده دهم به پایان رساند. وقتی در ژوئن ۲۰۲۱ از باشگاه سابق وی  رئال مادرید، تماس گرفته شد و آنچلوتی به برنابئو بازگشت، اورتون حیرت زده شد.

مشیری سپس با انتصاب بنیتز سرمربی سابق لیورپول به بزرگترین قمار خود را آغاز کرد.

با نهایی شدن قرارداد بنیتز، اورتون نه تنها کسی را می‌آورد که با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۵ در استانبول یک اسطوره لیورپول تلقی می‌شد، بلکه فردی را به باشگاه می‌آورد که قبلا به خاطر لقب دادن “باشگاهی کوچک” به اورتون، هواداران آن را خشمگین کرده بود.

شروع فصل خوب بود اما به سرعت به سراشیبی مشکلات رفت. بنیتز در میان اعتراضات هواداران پس از کمتر از هفت ماه پس از تنها یک پیروزی در ۱۴ بازی، اخراج شد.

صحبت هایی میان اهالی فوتبال وجود داشت مبنی بر اینکه افراد زیادی در اقدامات اورتون دخیل بودند، اینکه مشیری خود به راحتی تحت تاثیر افرادی قرار می‌گرفت که قصد داشتند بازیکنی خاص را به این تیم بیاورند.

مشیری از یک مدیر ورزشی خوب استفاده می‌کرد، اما اولین مدیر ورشی او، استیو والش، با کومان تناسب چندانی نداشت و مارسل برندز جانشین او علیرغم داشتن جایگاهی در هیئت مدیره، به نظر قدرت واقعی نداشت. او انتصاب آنچلوتی را توصیه نکرد، و با مشکلات زیادی که وجود داشت، مجبور به استعفا شد.

پس از بنیتز، فرانک لمپارد آمد که اورتون را در بازی ماقبل آخر در فصل ۲۰۲۲ – ۲۰۲۱ از سقوط نجات داد، اما پس از کمتر از یک سال از کار اخراج شد و تلاش دیگری برای بقا در لیگ پیش بود.

زمانی که دو نامزد اصلی جانشینی لمپارد، مارسلو بیلسا، سرمربی سابق لیدز، که به عنوان گزینه مورد علاقه مشیری در نظر گرفته می شد، و شان دایچه، سرمربی سابق برنلی، معرفی شدند، مشخص شد که مشیری در تصمیمات خود ثبات ندارند و نمی‌تواند مستقیما روی جهت‌گیری تیم اثر بگذارد.

بیلسا با یک چمدان سنگین پر از برنامه به انگلیس پرواز کرد، اما سپس اصرار داشت که تیم زیر ۲۱ سال اورتون را تا تابستان مربیگیری کند، و فقط نگاهی کوتاه به تیم اصلی داشت.

اورتون زمانی برای آزمون و خطا نداشت، بنابراین دایچه، مخالف فلسفه و شخصیت فوتبالی اورتون، وارد میدان شد.

در آن زمان، هیئت مدیره آن زمان اورتون، از جمله رئیس آن کنرایت، مدیر اجرایی دنیس بارت-باکسندیل و اسطوره باشگاه، گریم شارپ، به دلیل نگرانی های امنیتی در بازی ها شرکت نمی کردند. مشیری هم هرگز نزدیک ورزشگاه نشد.

یک تغییر سازمانی باعث شد که بارت-باکسندیل و شارپ از هیئت مدیره خارج شوند، کنرایت به عنوان رئیس باقی ماند و مشیری به هیئت مدیره پیوست.

این فقط یک راهکار موقتی بود و مشیری به مسیری افتاد که یک استادیوم جدید برای یاخت، یک تیم کم بازیکن، پول کمی برای خرج کردن برای او مانده بود و هواداران اورتون خواستار تغییر بودند.

گفتگوها در مورد سرمایه گذاری با MSP Sports Capital مستقر در نیویورک به شکست انجامید و به صندوق سرمایه گذاری 777 که قبلاً علاقه نشان داده بود، اجازه بازگشایی داد.

با فرض اینکه این قرارداد توسط لیگ برتر امضا مجاز تلقی شده باشد، دوره مدیریت هفت ساله مشیری به خوبی در خاطره‌ها نخواهد ماند. به دلیل هرج و مرج، اتلاف سرمایه و ناکارآمدی در مقیاس بزرگ.

باید دید اورتون چگونه از پس این برهه‌ی سخت برخواهد آمد.